Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Οι γυάλες

Γυαλες πολλες κινουμενες τη Γη κοιτουν και τρεμουν 
Ενας μαεστρος τους μιλα και κανουν ο,τι λεει 
και τα πουλια μπορουν και τον ακουν, μ´αντιθετα αυτα τρεχουν
και σαν σωπασει ...η ζωη απειρη κατω ρεει
μα ξεκινα με δυναμη , το ματι του αστραφτει 
δεντρα, κεραιες ,συννεφιες ολα μαζι του πανε
κι οταν ανοιξει ο ουρανος κι ο ηλιος γυρω λαμπει
τοτες "θεου" προσκυνημα πιστευεις ολα θα ´ναι
με μια μου κινηση λοιπον οι γυαλες ολες σπανε
και τα γυαλια θα τρεξουνε...τα σιδερα μουλιαζουν 
οι μποτες θα βουλιαξουνε μα οπου θελω πανε 
και οι ομορφιες κι οι δυσκολιες τον κοσμο ολο σου ταζουν
γιατι ετσι ειν´ η ζωη , τον κυκλο της θα κανει
κι οποια δυσκολια σε κρατα, θυμησου το· μια ομορφια θα τηνε γιανει

Σαν Αητός

Όσο μακρια κι αν εφτασα οσο μικρος κι αν ειμαι
στη σκεψη σου βυθιζομαι και μου φωναζεις μεινε
σαν μονερετης χανεσαι μου λες πως μ´αγαπουσες
τι να το κανω; σ´ηθελα διπλα μου,διπλα μου  εδω να ζουσες
κι οπως σε βλεπω να πετας μακρια ψηλα να φευγεις 
ευχομαι να μουν αητος να ξερω που πηγαινεις
να μαι τις νυχτες διπλα σου καθως εσυ κοιμασαι
κι οταν φωτιζει ο ουρανος και παλι μονος θα ´σαι 
θαρρεις πως εισαι μοναχος και κλαις στα ονοματα μας 
μα πιστεψε με εισαι εδω διπλα μου εδω κοντα μας 
κοιτα με, μοιαζω σου, τουτο μου λενε ολοι 
περηφανος νιωθω οταν για σενα μιλαει ολη η πολη
θ ´ανυσηχεις το ξερω, απ´το κακο απεχω;
μα μη φοβασαι σ´αγαπω, κοιμησου ησυχος...προσεχω!
και σαν χαθει το φως διπλα σου θα ´μαι παλι
κι αν τα βλεφαρα καποια στιγμη σφαλισεις και τ´ανοιξεις
κι αν με δεις κι ενα δακρυ στον πονο μεσα κρυψεις
ονειρο θα ´ναι δυστυχως πεσε κοιμησου παλι.

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Ωρες σιωπης (Αθήνα 25/06/2010)

Μερα με τη μερα αλλαζουν πολλα οσον αφορα τον εαυτο μου και τις αντιληψεις μου για τον κοσμο και τους ανθρωπους...και τωρα...παλι μοναχος μεσ'τον κοσμο περιμενω,περιμενω τι ομως;;...να φτασω,κι αν φτασω τι;;...τιποτα...ενα γεια,ενα αντιο,μια μουρμουρα,ενας χαμος...ανθρωπινα οντα χαιρετουν μηχανικα,περπατουν προς διαφορες κατευθυνσεις,εκατομμυρια θα ελεγα...το διανοεισαι και χανεται ο νους σου,ο κοσμος εν'απεραντο γκαραζ λενε...κι αν ναι στη συνεχεια τι;...ποσες ζωες θα χωρεσουν μεσα σ'αυτο το γκαραζ...μα η ζωη ειναι μια θα πει καποιος,κι αν ειναι μια γιατι υπαρχουν πολλες κατευθυνσεις αφου το ''τερμα'' ειναι παντα το ιδιο...αποριες ζωης,κι ομως τωρα το καταλαβαινω...τωρα συλλογιζομαι πως ολοι αγωνιζομαστε για κατι κοινο,ξεχωριστα ομως ο καθενας,ακουγεται παραλογο και λογικο αν το σκεφτεις λιγακι...ποιος ειν'αυτος ομως που τα οριζει;; και γιατι ενω οριζει κατι και για τον αλλον αγωνιζεται μονος του;;......εδω λοιπον,μεσα στον κοσμο τον βουβο μοναχος σκεφτομαι,νιωθω την βαβουρα...φοβαμαι μην ερθει καποιος και κλεψει τη μοναξια μου,και το κακο ειναι πως θα το κανει μηχανικα γιατι ετσι εμαθε,ετσι μας εμαθαν...παραστρατησα και δεν ξερω τον λογο,κι αν τον ξερω ειναι πολυ ψηλα για τον φτασω,τα περισσοτερα απ'αυτα που ειναι ψηλα πεφτουν,κατρακυλουν μα οχι σαν χιοναμπαλα πανω στο χιονι...πεφτουν σαν μια χωματινη μπαλα πανω σε πετρες...κι οσο πεφτουν τοσο μικραινουν,τοσο χανουν τον ογκο τους...μα μην γελιεσαι,πολλες φορες η αξια ειναι δυσαναλογη του μεγεθους...
...κι αν γελαστηκες μια φορα προσεχε παλι γιατι γιατι ενιοτε παιζει ρολο και η αντιλαμβανομενη αξια που μπλεκεται μεσα στα υποκειμενικα κριτηρια του καθενος...τιποτα δεν ειναι βεβαιο,ακομα και οι σταθερες αξιες για τις οποιες ζουνε μερικοι καποτε χανονται...ακομα κι αν εχει φτασει κανεις στο ''τερμα''...μα δεν πιστευω σ'αυτο,κι ας ειναι κοινη η καταληξη...εχω ξαναπει πως δεν υπαρχει το τερμα για μενα,δεν υπαρχει θεμα που να καταληγει...οποιο κι αν ειναι αυτο σιγουρα καποιος θ'αρπαξει την καταληξη και θ'αρχισει παλι απο την αρχη,για να βρει ενα νεο συμπερασμα,μια νεα προσεγγιση της ''αληθειας''...
...εδω λοιπον,προσεγγιζοντας τον ποορισμο σκεφτομαι μοναχος αναμεσα σ'ανθρωπους χωρις να ξερω το γιατι........

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

...πες το όπως θέλεις...

....παρεισφρείω σ'ένα κόσμο ιδεατό,σ'ένα κόσμο κάλπικο,τον δικό μου κόσμο...όπου συνυπάρχουν και γαλουχεύονται οι σκέψεις και οι σχέσεις δύο υπάρξεων κάθε φορά...οι δικές μου και οι δικές σου...η ευθυκρισία θα κάνει τη συνύπαρξη αυτή αρμονική,δημιουργική και χωρίς αναταραχές κι επιρρωσεις από κάθε πλευρά...η άγνοια της ιδιοσυγκρασίας μου σε χρίζει δοκησίσοφο...κάτι αντικοινωνικό ειδικά για τα μέτρα της εποχής και της κοινωνίας μας...απαυγάζεις ταχύτατα...ούτε εσυ καταλαβαίνεις το πότε...αν μη τι άλλο το γιατί....πως λοιπόν εγώ ν'αντιδράσω...;;....δεν αξίζει κάτι διαφορετικό απ'την πνευματική έκφανση τοιαύτης της ιδιοσυγκρασίας που εσυ δε γνωρίζεις...δυστυχώς γίνεσαι πειθήνιος σε μια δημαγωγία στην οποία αποδείχθηκε πως δεν είσαι έγκριτος αλλά ταγό καθώς αποτελεί η συγκεκριμένη αυτή δημαγωγία απέναντι και σε σένα ανάμεσα στους άλλους,δείχνει να πετυχαίνει το σκοπό και τις επιδιώξεις της,που σκοπός δεν είναι άλλος απ'την πνευματική ανωτερότητα του ασθενούς φύλου και η στήριξή του με κάθε τρόπο παραβλέποντας καθετι ενάντια του ήθους και της λογικής στα ευρύτερα πλαίσια της υποκειμενικότητας και όχι της προσωπικής...ξέρω και υποστηρίζω πως εγώ ασπάζομαι δικές μου αντιλήψεις και φρονήματα...ενδεχομένως όμως εσυ να βρίσκεσαι στη θέση του ιδιοτελούς ανθρώπου που πέρα απ'τον αρνητισμό του χαρακτηριστικού αυτού,εκθειάζει και δεν φρονεί τα υπάρχοντα θεία αλλά υποστηρίζει αυτα...τα δικα του...ζώντας πάλι μέσα στην άγνοια για το ότι ανοίγει έναν τάφρο...και χωρίς ταυτότητα μάλιστα...ωστόσο εγώ πεσιμιστης όντας μεν εξαιτίας του παρελθόντος μου αλλά υποστηρικτής των θέσεών μου με τεκμηριωμένες απαντήσεις δε,οφείλω να προλειανω την κατάσταση και τη θέση μου χωρίς να σφετερίζομαι κάτι ευεπιφορο...δεν ξέρω αν για τον καθένα αποτελεί αυτή η θέση την κατισχύον της κοινής γνώμης...πάραυτα εγώ εξακολουθώ να την στηρίζω και θα συνεχίσω μέχρι τέλους...

Οι σκέψεις γεννούν σκέψεις....

...έστω ότι ο χρονος γυρίζει πίσω...σκέψου για λίγο τη συνέχεια...
...ο καθένας πράττει,λέει και νιώθει όσα δεν έκανε,είπε ή ένιωσε...η κάθε πράξη που λαχταρά ο καθένας μπορεί να οδηγήσει τον παράγοντα σε άλλα μονοπάτια,ο κάθε λόγος που επιδιώκεται μπορεί να οδηγήσει τον δέκτη σε διαφορετικούς δρόμους σκέψης,το κάθε ανέγγιχτο συναίσθημα μπορεί να διαμορφωθεί με τη σειρά του σε κάτι ανούσιο ή σε κάτι ανεπιθύμητο απ'ο,τι ήταν μέχρι τώρα...και το αποτέλεσμα;;
...αλλάζει ο καφές,ενδεχομένως εξαφανίζονται οι κόκκοι άμμου,διαφοροποιούνται τα χαλίκια αλλά και τα μπαλάκια του τεννις....και μένει ένας βάζο άδειο,που πάλι απ'την αρχή πρέπει να γεμίσεις,όλες αυτές οι ιδιότητες,οι ανάγκες ή τα ενδιαφέροντα που γέμιζαν αυτό το βάζο της ζωής έχουν χαθεί,είτε για πάντα είτε προσωρινά....και στη συνέχεια τι;;
...έρχεται πλέον ο άνθρωπος μόνος και εκεί που ήθελε να γυρίσει το χρόνο πίσω και να αρχίσουν όλα πάλι απ'την αρχή τώρα είτε δεν έχει το κουράγιο να ξεκινήσει ή και να έχει το κουράγιο έχει απελπιστεί γι'αυτα που χάθηκαν στην επιπολαιότητα του μέλλοντος...γιατί εκτός από αυτα θα αλλάξει και ο ίδιος ο άνθρωπος,η οικογένεια,η πολιτεία,η χώρα,όλος ο κόσμος και οι θεωρίες που έχουν αναπτύξει επιστήμονες και φιλόσοφοι...
...θέλω να πω πως δεν είναι σωστό να σκεφτόμαστε πώς θα μπορούσε να είναι το παρόν αν το παρελθόν ήταν αλλιώς διαμορφωμένο αλλά να σκεφτόμαστε το μέλλον πριν κάνουμε οτιδήποτε άλλο,γιατί πέρα απ'τα εξωτερικα γεγονότα που διαμορφώνουν τη ζωή κάποιου άλλου όλα τα υπόλοιπα δημιουργούν ένα παρόν απερισκεψίας και που στη συνέχεια διαμορφώνεται σε παρόν προβλημάτων και σταδιακά παρόν σκέψης,αμφισβήτησης και φιλοσοφίας....γιατί όλοι κάποτε εκεί καταλήγουν,στη φιλοσοφία της ζωής που έζησαν...λίγο πολύ όλοι το έχουν κάνει...γιατί η φιλοσοφία πλέον είναι ανάλογη των δύσκολων περιστάσεων και συνθηκών....
...ακόμα και το πιο απλό και καθημερινό "γιατί;" βάζει τον δέκτη σε σκέψη,ακόμα κι αν αυτός είναι ο ίδιος σου ο εαυτός...έχει λεχθεί για τον άνθρωπο πως είναι έρμαιο των σκέψεων,των επιδιώξεων,των "θέλω" του...και έτσι είναι...όλα ξεκινούν από κει...κι αν όλα κατέληγαν εκεί θα ήταν τα πάντα καλύτερα...χωρίς να χρειάζεται να αλλάξεις κάτι από αυτα που έκανες,είπες ή ένιωσες...χωρίς να χρειάζεται να κάνεις,να πεις ή να νιώσεις κάτι διαφορετικό από τα αντίστοιχα του παρελθόντος...
..."θέλω να σε κάνω καλύτερο άνθρωπο πρώτα για σένα"...όσο υποκειμενικό κι αν είναι το "καλύτερο" συνεχίζω να το θέλω....κι αν εχω καταφέρει κάτι ξέρεις τι είναι και χαίρομαι γι'αυτό...μου αρκεί που άκουσα τα λόγια αυτα από σένα...που έκανες αυτές τις σκέψεις...

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Θεωρίες...

..."τα πάντα είναι υποκειμενικά και θέμα συγκυριών"...
είναι μια φράση που όσοι έχουν την ατυχία να μιλούν σοβαρά με μένα την έχουν ακούσει πολλές φορές...και επειδή δε μ'αρέσει να εκθέτω συμπεράσματα δικα μου και απόψεις χωρίς να δείχνω το μέσο θα προσπαθήσω να παρουσιάσω έστω και μ'αυτό το λίγο τον τρόπο σκέψης μου για το θέμα της υποκειμενικότητας πρώτα....
....εχω σκεφτεί αρκετά,όσο σχετικό κι αν είναι αυτό...εχω βγάλει διάφορα συμπεράσματα για διάφορα θέματα,πολλά κατέληξαν ανεξερεύνητα μέσα στο συρτάρι,άλλα τα ψάχνω ακόμα ενώ μπροστά σε άλλα φάνηκα αδύναμος να τα αγγίξω έστω και στο ελάχιστο....τίποτα δεν είναι απόλυτο,δεν υπάρχει θέμα που να καταλήγει...πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πιάσει την κατάληξη και θ'αρχίσει πάλι απ'την αρχή την έρευνα και τις σκέψεις για να βρει ένα νέο συμπέρασμα,μια νέα προσέγγιση της αλήθειας...η αντικειμενικότητα είναι προϊόν ανθρώπινο,τα αντικείμενα τα έχουν φτιάξει άνθρωποι...υποκείμενα...άρ
α βλέπω ανούσια την αναλογία της αντίθεσης αυτής...της αντίθεσης που θέλει να έχει την υποκειμενικότητα ως αντωνυμο της αντικειμενικότητας...δε λέω,πολλά πράγματα και θέματα έχουν έτσι διαμορφωθεί (και πάλι απ'τον άνθρωπο) ώστε κάτι διαφορετικό από την εκάστοτε εκτίμηση να φαντάζει παράλογο,άρα και λάθος...τι είναι όμως το παράλογο;τι είναι το λάθος;είναι γενικές έννοιες...όχι αντικείμενα...δεν έχουν ορισμό...δηλαδή είναι κι αυτα θέματα υποκειμενικά...ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά ζει τη δική του ζωή...ο,τι και να έχουμε δει σε ταινίες,ο,τι κι αν έχουμε διαβάσει σε βιβλία,όπως κι αν έχουμε φανταστεί τον εαυτό μας μέσα από θρύλους και παραμύθια ο καθένας ζει τη ζωή του ανήμπορος για κάτι εναλλακτικό...η ζωή απαρτίζεται από το σύνολο των οργάνων του κάθε οργανισμού,των σκέψεών και των πράξεών του...τίποτα παραπάνω,ακόμα κι αν κάποιος δώσει την καρδιά του σε κάποιον άλλο χαρίζοντάς τού ανάσα δε σημαίνει πως η καρδιά αυτή μέσα στο καινούργιο σώμα θα νιώθει όπως πριν...θα είναι άλλος άνθρωπος,ούτε πάλι αν κάποιος δωρίσει τα μάτια του σε κάποιον άλλον χαρίζοντάς τού όραση σημαίνει πως τα μάτια αυτα στο καινούργιο κεφάλι θα έχουν δει ή θα θυμούνται ο,τι είχαν δει πριν στον δωρητή...γιατί η υποκειμενικότητα αυτή πηγάζει απ'τον εγκέφαλο...και ο καθένας "κάνει,λέει και νιώθει" ο,τι αυτός νομίζει και όχι ο,τι του σερβίρουν οι νόμοι,οι κανόνες,οι ορισμοί και οι ετικέτες...πώς είναι όλοι τόσο σίγουροι πως η αγάπη είναι "καλό συναίσθημα"....και το "καλό" εντάξει,πως γνωρίζουμε ότι η αγάπη είναι συναίσθημα κι όχι κάποια δύναμη ή ένα αξίωμα που χωρίς ορισμό διώκει το κάθε ον να το γνωρίσει...ή ακόμα κι αν είναι συναίσθημα...πώς είναι όλοι πεπεισμένοι πως αυτό το συναίσθημα δρα σε όλους το ίδιο απ'την στιγμή που δεν είναι εφικτό ο ένας άνθρωπος να ζήσει τη ζωή κάποιου αλλού όπως εκείνος τη βλέπει μέσα απ'τη δική του σκέψη...κι όχι μόνο το συγκεκριμένο συναίσθημα,αλλά κάθε συναίσθημα,κάθε πράξη,φαντασίωση και άκουσμα...είναι ένας απ'τους λόγους που δεν κατηγορώ κανέναν για τη μουσική που ακούει,γιατί στ'αυτιά του μπορεί να ακούγεται διαφορετικά απ'ο,τι στα δικα μου...η κάθε εικόνα μπορεί να σχηματίζει διαφορετικές σκιές στα μάτια που δεν είναι δικα μου...άλλος μπορεί με την καρδιά του να μισεί αλλά με την δική μου ν'αγαπάει ή εγώ πάλι μπορεί να σκέφτομαι διαφορετικά από κάποιον άλλο αλλά αυτός ο άλλος να θεωρεί πως σκέφτεται το ίδιο με μένα...
...τα πάντα λοιπόν κατ'εμέ είναι αποτέλεσμα υποκειμενικότητας....

Ο δικός μου μονόλογος του παραλογου...

Είδα αγγέλους με δρεπανι να κυνηγούν διαβόλους που φορούσαν φωτοστέφανο.Είδα παιδιά να μεγαλώνουν μέσα στο φως του σκοταδιού και να δουλεύουν για να ζήσουν μια οικογένεια που ποτέ δεν έφτιαξαν.Είδα ανθρώπους να κλαίνε δικούς τους που ποτέ δεν έχασαν και όντας "καλοί" προς την κόλαση τραβήξαν.Γνώρισα δειλούς που την πλάτη δείξαν στους ανδρείους και ρατσιστές που φοβήθηκαν στους αυτόχθονες τη σημαία τους να δείξουν.Συνάντησα καράβια στην άβυσσο να πλέουν κι από την πλώρη πάνω να πετούν πουλιά.Άναψα καπνούς που έβγαζαν φωτιές και έσπασα τζάμια που ποτέ δεν ήταν άμμος.Διψούσα και δεν γνώριζα πώς τη δίψα μου να σβησω,πεινούσα και δεν άπλωσα απ'το τραπέζι μου ψωμί να πάρω.Κάθησα σε ένα θρόνο και κουράστηκα κι αργότερα,αφού κάθησα σ'ένα σκαμνί ξαποστασα και όντας τότε καθισμένος αντίκρυσα τη ζωή μου να κυλάει μπρος στα μάτια μου κι ένιωσα την καρδιά μου παγωμένη να χτυπά και να δακρύζει αίμα....

Πολλές φορές ένας μονόλογος του παραλογου φαντάζει πιο λογικός από το λόγο του σοφού γιατί η υποκειμενικότητα δεσπόζει στην ψυχή και στην σκέψη των ανθρώπων.Έτσι σκίζοντας τις ετικέτες προσκολλουν δικές τους που ν'αρμόζουν στα βιώματα και τις επιδιώξεις τους.Δεν υπάρχει παράλογος και λογικός.Δεν υπάρχει το καλό και το κακό...ας προσπαθήσει κάποιος να μου δώσει τον ορισμό τους...!

.....στο τέλος είδα τον πατέρα μου να ακολουθεί ένα μονοπατι που δεν υπήρχε και να γυρίζει από κει που δεν πήγε ποτέ....{...}....όλα για σένα....ποτέ δεν ξεχνώ....