Ο δικός μου μονόλογος του παραλογου...

Είδα αγγέλους με δρεπανι να κυνηγούν διαβόλους που φορούσαν φωτοστέφανο.Είδα παιδιά να μεγαλώνουν μέσα στο φως του σκοταδιού και να δουλεύουν για να ζήσουν μια οικογένεια που ποτέ δεν έφτιαξαν.Είδα ανθρώπους να κλαίνε δικούς τους που ποτέ δεν έχασαν και όντας "καλοί" προς την κόλαση τραβήξαν.Γνώρισα δειλούς που την πλάτη δείξαν στους ανδρείους και ρατσιστές που φοβήθηκαν στους αυτόχθονες τη σημαία τους να δείξουν.Συνάντησα καράβια στην άβυσσο να πλέουν κι από την πλώρη πάνω να πετούν πουλιά.Άναψα καπνούς που έβγαζαν φωτιές και έσπασα τζάμια που ποτέ δεν ήταν άμμος.Διψούσα και δεν γνώριζα πώς τη δίψα μου να σβησω,πεινούσα και δεν άπλωσα απ'το τραπέζι μου ψωμί να πάρω.Κάθησα σε ένα θρόνο και κουράστηκα κι αργότερα,αφού κάθησα σ'ένα σκαμνί ξαποστασα και όντας τότε καθισμένος αντίκρυσα τη ζωή μου να κυλάει μπρος στα μάτια μου κι ένιωσα την καρδιά μου παγωμένη να χτυπά και να δακρύζει αίμα....

Πολλές φορές ένας μονόλογος του παραλογου φαντάζει πιο λογικός από το λόγο του σοφού γιατί η υποκειμενικότητα δεσπόζει στην ψυχή και στην σκέψη των ανθρώπων.Έτσι σκίζοντας τις ετικέτες προσκολλουν δικές τους που ν'αρμόζουν στα βιώματα και τις επιδιώξεις τους.Δεν υπάρχει παράλογος και λογικός.Δεν υπάρχει το καλό και το κακό...ας προσπαθήσει κάποιος να μου δώσει τον ορισμό τους...!

.....στο τέλος είδα τον πατέρα μου να ακολουθεί ένα μονοπατι που δεν υπήρχε και να γυρίζει από κει που δεν πήγε ποτέ....{...}....όλα για σένα....ποτέ δεν ξεχνώ....