..."τα πάντα είναι υποκειμενικά και θέμα συγκυριών"...
είναι μια φράση που όσοι έχουν την ατυχία να μιλούν σοβαρά με μένα την έχουν ακούσει πολλές φορές...και επειδή δε μ'αρέσει να εκθέτω συμπεράσματα δικα μου και απόψεις χωρίς να δείχνω το μέσο θα προσπαθήσω να παρουσιάσω έστω και μ'αυτό το λίγο τον τρόπο σκέψης μου για το θέμα της υποκειμενικότητας πρώτα....
....εχω σκεφτεί αρκετά,όσο σχετικό κι αν είναι αυτό...εχω βγάλει διάφορα συμπεράσματα για διάφορα θέματα,πολλά κατέληξαν ανεξερεύνητα μέσα στο συρτάρι,άλλα τα ψάχνω ακόμα ενώ μπροστά σε άλλα φάνηκα αδύναμος να τα αγγίξω έστω και στο ελάχιστο....τίποτα δεν είναι απόλυτο,δεν υπάρχει θέμα που να καταλήγει...πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πιάσει την κατάληξη και θ'αρχίσει πάλι απ'την αρχή την έρευνα και τις σκέψεις για να βρει ένα νέο συμπέρασμα,μια νέα προσέγγιση της αλήθειας...η αντικειμενικότητα είναι προϊόν ανθρώπινο,τα αντικείμενα τα έχουν φτιάξει άνθρωποι...υποκείμενα...άρα βλέπω ανούσια την αναλογία της αντίθεσης αυτής...της αντίθεσης που θέλει να έχει την υποκειμενικότητα ως αντωνυμο της αντικειμενικότητας...δε λέω,πολλά πράγματα και θέματα έχουν έτσι διαμορφωθεί (και πάλι απ'τον άνθρωπο) ώστε κάτι διαφορετικό από την εκάστοτε εκτίμηση να φαντάζει παράλογο,άρα και λάθος...τι είναι όμως το παράλογο;τι είναι το λάθος;είναι γενικές έννοιες...όχι αντικείμενα...δεν έχουν ορισμό...δηλαδή είναι κι αυτα θέματα υποκειμενικά...ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά ζει τη δική του ζωή...ο,τι και να έχουμε δει σε ταινίες,ο,τι κι αν έχουμε διαβάσει σε βιβλία,όπως κι αν έχουμε φανταστεί τον εαυτό μας μέσα από θρύλους και παραμύθια ο καθένας ζει τη ζωή του ανήμπορος για κάτι εναλλακτικό...η ζωή απαρτίζεται από το σύνολο των οργάνων του κάθε οργανισμού,των σκέψεών και των πράξεών του...τίποτα παραπάνω,ακόμα κι αν κάποιος δώσει την καρδιά του σε κάποιον άλλο χαρίζοντάς τού ανάσα δε σημαίνει πως η καρδιά αυτή μέσα στο καινούργιο σώμα θα νιώθει όπως πριν...θα είναι άλλος άνθρωπος,ούτε πάλι αν κάποιος δωρίσει τα μάτια του σε κάποιον άλλον χαρίζοντάς τού όραση σημαίνει πως τα μάτια αυτα στο καινούργιο κεφάλι θα έχουν δει ή θα θυμούνται ο,τι είχαν δει πριν στον δωρητή...γιατί η υποκειμενικότητα αυτή πηγάζει απ'τον εγκέφαλο...και ο καθένας "κάνει,λέει και νιώθει" ο,τι αυτός νομίζει και όχι ο,τι του σερβίρουν οι νόμοι,οι κανόνες,οι ορισμοί και οι ετικέτες...πώς είναι όλοι τόσο σίγουροι πως η αγάπη είναι "καλό συναίσθημα"....και το "καλό" εντάξει,πως γνωρίζουμε ότι η αγάπη είναι συναίσθημα κι όχι κάποια δύναμη ή ένα αξίωμα που χωρίς ορισμό διώκει το κάθε ον να το γνωρίσει...ή ακόμα κι αν είναι συναίσθημα...πώς είναι όλοι πεπεισμένοι πως αυτό το συναίσθημα δρα σε όλους το ίδιο απ'την στιγμή που δεν είναι εφικτό ο ένας άνθρωπος να ζήσει τη ζωή κάποιου αλλού όπως εκείνος τη βλέπει μέσα απ'τη δική του σκέψη...κι όχι μόνο το συγκεκριμένο συναίσθημα,αλλά κάθε συναίσθημα,κάθε πράξη,φαντασίωση και άκουσμα...είναι ένας απ'τους λόγους που δεν κατηγορώ κανέναν για τη μουσική που ακούει,γιατί στ'αυτιά του μπορεί να ακούγεται διαφορετικά απ'ο,τι στα δικα μου...η κάθε εικόνα μπορεί να σχηματίζει διαφορετικές σκιές στα μάτια που δεν είναι δικα μου...άλλος μπορεί με την καρδιά του να μισεί αλλά με την δική μου ν'αγαπάει ή εγώ πάλι μπορεί να σκέφτομαι διαφορετικά από κάποιον άλλο αλλά αυτός ο άλλος να θεωρεί πως σκέφτεται το ίδιο με μένα...
...τα πάντα λοιπόν κατ'εμέ είναι αποτέλεσμα υποκειμενικότητας....
